کپی ازبلاگ فا مخبری:mohamadmehdimokhberi.blogfa.com

بنام خدایی که شکرگزاریش تسلی دلهاست

وقتی آدمیان سن اشان،بالامیرود،کم کم فراموشی میگیرن،این امرطبیعی است،امااگردختریاپسری درسن بیست ونه سالگی یاسی سالگی ،دچارفراموشی میشود،آنهم ازنوع مضمنش ،این غیرطبیعی است،تحقیقات من روی این فراموشی ها،نشان میدهد،دروغ وحیله سازی وکمبودهاوعقدهای درونی باعث میشود،این آدمهابااین سن فراموسی بگیرن،که چه بوده اند!کجامتولدشده اند!چه هاکرده اندوچندچندهستند،چه کسی بهشان لطف داشته!به چه کسی خیانت کرده اند!چه خدعه هاونیرنگ هارواداشته اند!چه دروغهاگفته ومیگویند!باتغییرظاهرورنگ مووناخن ومژه کاشتن ازچه فرارمیکنند!خودرافراموش کرده اند،راه راست راگم کرده اند،روزی دزدی وخیانت هم برایشان عادی میشود،خداترسی راکنارگذاشته وبه هرریسمانی دست آویزوآویزان خواهندشد،درانتخاب دچاردوگانگی ونقصان روحی میگردند،دنبال فضاهای مجازی وجذب دوستان مجازی میشوندتاعقدهای خودراخالی سازند،تازه جاومکان وحلال وحرام هم برایشان فرق نخواهدداشت،دچاربی هویتی عجیبی میشوندکه عاقبت خرابی است وتخریب شخصیتی است،این فراموشی ازاعمال ننگین خودشان است،هیچگاه نه تشکیل خانواده میدهندونه میلی به سلامت زیستی دارند،خدابه دادشان برسدکه عاقبتی بددرانتظارشان است**محمدمهدی مخبری مورخه 1398/4/27