دلنوشته بهاری خرداد(رمضان):درس بیست ونهم رمضان مورخه 1398/3/14

بنام خدایی که شکرگزاریش تسلی دلهاست

بیست ونهمین روزماه رمضان ودرس بیست ونهم رمضان رامطایبه میکنم:درس آخرین روزیایک روزمانده به آخرین روزماه رمضان اینچنین است:یک انسان باتمام امیدوآمال های خودبه انسان دیگری پناه می آورد،اواندوخته های مالی خودرادرهراندازه کم یازیاد،برای ارتزاق به اومیدهد،وقتی متوجه میشودتمامی سرمایه اندوخته شده اش رافردبه یغمابرده است،به زمین وزمان ناسزامیگویدواگرسکته نکندشانس آورده است،اوبرای دوره های بعدی به دیگران اعتمادنمی کند،ازحرف وقول قرارهای راست هم می گریزد،اوازگرفتارشدن ومال باختگی بعدمی هراسد،درکشورایران باتمدن هزارساله مردم باحسن اعتمادبه همه نگاه میکنن تاخلافش ثابت گردد،ولی درکشوری مانندآمریکا مردم باسوءظن باهم برخوردمیکنن واعتمادبه کسی ندارند،تاخلافش ثابت گرددوآنوقت است که بامردم خوب رفتارمیکنندوبه آنهااعتمادمی ورزند،امااعتمادومهمانوازی ماایرانیان خاص خودمان وزبانزدمردم فهیم دنیاست،سالهاست بی اعتمادی دربین مردم رواج واشاعه یافته است،هیچ قول وقراری جای خودنیست،هیچ رفاقتی اصول خودرانداردوپایداریش اندک است،اسرارورازهافاش وبرملا میباشد،آبروریزی وآبروبری کاری عادی وفرهنگی همه گیرشده است،دیگرپروانه عاشق شمع نیست وخودرافدایی نمیکند،گله وشکایات مردمی به گله وکوچ نااعتمادی تبدیل شده است،سرهمه مردم درلاکهای خودفرورفته وبی خبری ازهم نوع ،دستاویزبی مهری وقصی القلبی مردم گردیده است،اگرباهم نبودن الگووسرمشق تکلیف ماقرارگیرد،حیات جمعی ودرکنارهم بودن هابه قصه هامی پیوندد،دوستی ومودت به دشمنی وکینه وعداوت تبدیل میشود،ماازدلهاواحساسات خوددورگشته وباآنهاغریبه شده ایم.محمدمهدی مخبری ساعت 3:30 صبح مورخه 1398/3/14.