دلنوشته بهاری خرداد(رمضان):درس بیستوششم رمضان مورخه 1398/3/11

بنام خدایی که شکرگزاریش تسلی دلهاست

بیست وششمین روزماه رمضان هم آغازشدودرس بیست وششم رمضان هم درصف نقل :این قول وقرارآدمیان باخداچه ناپایداراست،وقتی گرفتارهستیم ازخداچه میخواهیم وچه فولهایی به خدامیدهیم،تاازناخوشی به خوسی میرسیم خدارافراموش کرده وقل هایی که داده ایم راازیادمی بریم،تاسیه بختی که حقمان است سراغمان میاید،شبانه روزازخداکمک ومددمیخواهیم وقل میدهیم دیگرزندگی کسی راخراب نکنیم،به کسی حسادت ورشک نورزیم،به کسی تهمت وافترانبندیم،دروغگویی راکناربگذاریم وغیرراست چیزی نگوییم،حق کسی رانخورئه وعدالت وتعهدووفای به عهدرازیرپانگذاریم،تاخدانظری میکندوفرصت دوباره ای به مامیدهدهمه چیزراازیادمیبریم وحتی لجظه ای بیادخدانمی افتیم،تاازنظرمالی کم میاوربم ازخداملتمسانه تقاضای کمک ومساعدت مینماییم،قول وقسم میخوریم که قرضمان رابدهیم ومال حرام وحق الناس راازگردنمان ساقط کنیم،تاروزنه ای خدابازمیکند هم خدا وهم قول ووعده هایمان رافراموش میکنیم،آخرماچه انسانهایی هستیم ؟آخرچگونه است ازعمل نکردن به عهدوپیمان باخدانمی هراسیم؟!!! چرااینچنین جسوروخدانترس شده ایم؟!!! خداکه خالق ماست وبه عهدشکنی هایمان ودروغ هایمان واقف است راگول زده وفریب میدهیم پس حق دارندبنده گانی که ساده لوح وبی اطلاع ازاحوالات ونیات ما خام مامیشوندوبرایمان آه ونفرین جاری مینمایند؛به کجامیرویم وبه که اقتداکرده ایم وچگونه ازخدانی ترسیم؟!! . م م مخبری ساعت 2:08 صبح مورخه 1398/3/11.