دلنوشته بهاری خرداد(رمضان):درس شانزدهم رمضان مورخه 1398/3/1

بنام خدایی که شکرگزاریش تسلی دلهاست

شانزدهمین روزرمضان اول خردادماه گشته ودرس شانزدهم بشرح دلنوشته تقدیم میگردد:روزه داری بازکردن آغوش برای دست گیری خداست،تادست اوگیریم وخودرابه دست اوسپرده تاهرجابخواهدماراببرد،روزه داربه تسلیم بودن خدارضایت داردوسعی درنشان این تسلیم دارد،روزه دارشنونده غیبت وتهمت نمی باشدومستمع هیچ غیبت گوومفترایی گونمی باشد،اوازحضوردرجلسات غیبت وتهمت وافترابری می جویدوخودرادرتحریم ازجلسات اینچنینی میداند،غیبت درهردین ومذهب نشان ازآزارتفکرات وهدف گرایی فردی است که حسادت ونفرت وکینه وعداوت درآن نقش بسزایی دارد،روزه داردرتلاش است نه خودغیبت نمایدونه درمحفل غیبت سکناگزین باشد،روزه دارازتهمت وافترابستن به دیگران پرهیزمینمایدوخودنیزسعی داردتادرجلسه تهمت وافتراحضورنیافته وبه ترک این جلسات خودراآموزش وعادت دهد،روزه داربه این اصل که غیبت کردن وتهمت زدن وافترابستن گناهش درمقابل غیبت شنیدن وتهمت وافترا،برابراست،معتقدومعترف هستند،خوشابحال روزه دارانی که این اصل راپذیرفته وبدان عمل می نمایند،افرادی که غیبت وتهمت وافتراراترک س نکرده اند،خوب میدانندکه عقدهاوکمبودهاوحسادت های آنان دربیان این غیبت وتهمت وافترااصل بی انکاربوده وهست،اثرات تهمت وافتراوغیبت درصورت آنان غباروکدری خاصی نقش یسته وچهره های خاصی برایشان به ارمغان آورده است.م م مخبری ساعت 00:6 مورخه 1398/3/1