دلنوشته بهاری اردیبهشت(رمضان):درس هفتم رمضان مورخه 1398/2/23

بنام خدایی که شکرگزاریش تسلی دلهاست

یک هفته ازرمضان گذشت،عمرآدمی چه کوتاه است رمضانهامیایدومیرودودراین میان چه کسانی که نیستندونخواهندبودتارمضان دیگری راتجربه کنند،روزه داری که خداراناظرنداندلراعمال ورفتارش وراستگویی وراستی راکنارگذاشته باشدوازمرگ بی خبرنه هراسد،چه روزه ای گرفته؟درس هفتم توجه وآماده بودن لحظه ای برای مرگ است ،اگرروزه داربداندامروزمیمیردومرگ سراغش خواهدآمدبادلی آسوده به رفع وفتق اموردنیوی می پردازد،گناه راکنارمیگذارد،ازدروغ وتزویروحیله ونیرنگ وفریب دوری میکند،صداقت وتعهدراعبرت امورمعنوی وعهدوپیمانهای شکسته قرارمیدهد،حق الناسی که به گردن اوآویزگشته راادا،تامدیون وبدهکارازدنیانرود،رنگ کردن آدمیان راکنارگذاشته وخودرادرساده گی وبی رنگی وتک رویی به جامعه ای که سالهاخودرامعصوم وبیگناه معرفی نموده میشناساند،تاهمگانی که آسیب دیده حیله های اوهستندحلالش کنند،آدمی ضعیف النفس نیست هوای نفس اماره راه رابه بیراهه برایش مبدل میسازد،پزدادن بااموال غارت شده وبه یغمابره دیگران بسنده نیست،شایدبتوان زیبایی مصنوعی ظاهررابالوازم آرایشی وعمل های جراحی برچهره هویدانمودامازیبایی سیرت درونی وذات نیکونداشته راچگونه بایدمحقق نمود،مرگ فرامیرسدونه پیرمیشناسدونه جوان،نه کوتاه میشناسدونه بلند،نه پولدارمیشناسدونه فقیر،نه زیبامیشناسدونه زشت،خلاصه مرگ درنزدیکی مادرنوبت نشسته ودروقت مقررجان ستان جانهاست،غفلت وسبک عقلی جایزنمیباشد،تلاش برای پاک کردن گناهان وخطاهاودروغ هاوخیانتکاری هاوحرامخواری ها،بی وقفه میبایست ادامه یابد،لیاقت توبه واستغفاربراین اعمال برهمگان متصورنیست.م م مخبری ساعت 4:10 مورخه 23/2/1398.